Zicht

Sinds vandaag maak ik deel uit van een groep waar ik voorheen niet toe behoorde: die van brildragers. Behalve dan dat ik gebruik maakte van leesbrillen die je gewoon overal kunt kopen, alweer zo’n ruim tien jaar. De mevrouw in de winkel bij wie ik vanochtend afrekende leek verbaasd te zijn dat ik nog geen ‘echte bril’ had en maakte de opmerking: “U hebt best wel een sterkte”.

Tja…..inmiddels had ik zelf ook al wel echt het idee dat ik meer nodig had en dus plande ik ruim een week geleden een oogmeting bij de opticien (hoe lang kan het duren, want dat dat misschien wel nodig zou kunnen zijn riep ik al jaren). Je raakt ook wel gewend aan een bepaalde situatie, ik dus ook. En natuurlijk gaat het sluipenderwijs, dus zo erg valt het nou ook niet op. Lang had ik de (ijdele) hoop geen bril nodig te hebben. Dus maakte ik er maar het beste van. Was het nou echt wel zo dat mijn ogen achteruit gingen, misschien was het wel iets anders of tijdelijk…..

Niet echt ideaal, want met zon in de tuin een boek lezen deed ik met eerst mijn zonnebril op en daar bovenop nog eens mijn leesbril (of was het andersom?). Best onhandig en het verdiende natuurlijk ook geen schoonheidsprijs. En in het verkeer? Ik zag het allemaal wat minder scherp en dus werd ik voorzichtiger, wat natuurlijk weer leidde tot frustratie (van medepassagiers of andere verkeersdeelnemers). Mmmm, misschien had dat toch ook wel met mijn ogen te maken…. De oogmeting gaf het antwoord.

Het is misschien wel menselijk hoe dit gaat en gebeurt vaak. En toch….toen ik in de hartrevalidatie werkte, hoorde ik (achteraf) vaak van mensen die fysieke klachten hadden dat ze (van tevoren) dachten dat:

-        Het spierpijn was

-        Het de leeftijd was

-        Het wel weer over zou gaan

-        Het niet belangrijk was

-        Ze niet moesten zeuren

-        Ze gewoon door moesten gaan

Totdat ze (voor hun idee onverwacht) bijvoorbeeld een hartinfarct kregen en in het ziekenhuis belandden…

Het kan ook gaan om andere dingen: klachten die te maken hebben met weggestopte emotionele pijn en verdriet. Ontkennen van de realiteit: zo erg is het toch niet? Denken dat iets slechts dat je meemaakte eigenlijk wel goed was voor je en je dat misschien zelfs wel nodig had. Vermoeidheid ervaren en toch steeds weer doorgaan, over je eigen grenzen. Doen alsof iets er niet is, helpt echter niet verder. Sterker nog: je loopt vast…. Wat therapie mijzelf vooral opgeleverd heeft, is dat ik de realiteit steeds meer ben gaan zien, zoals het werkelijk is en was.

Herken jij ook dat:

-        Je ergens last van hebt?

-        Je daar een soort van ‘aan gewend’  bent geraakt?

-        Je dit ergens ook ontkent?

-        Je het oplost met allerlei ’lapmiddelen’ en aanpassingen?

-        Je het uitstelt om hier iets mee te doen?

-        Dit alles je niet helpt?

Wanneer neem je jezelf serieus? En wie mag jou daarbij misschien helpen?