Hoop

Nu het langzaam aan weer voorjaar is geworden, zien we buiten weer steeds meer kleuren: rood, geel, roze, fris lichtgroen. We halen opgelucht adem en warmen ons aan de zon. Veel mensen kennen het schilderij ‘amandelbloesem’ van Van Gogh, misschien hangt er wel een reproductie thuis aan de muur (bij mij wel).

Het seizoen voorafgaand aan de lente lijkt dor. Het winterse landschap, de donkere akkers, bomen zonder blaadjes, soms korte dagen: grijs en zonder zon. Vaak doet dat onze stemming geen goed, we kunnen er somber van worden. Treffende symboliek van hoe ons leven soms kan zijn als we te maken krijgen met pijn, verlies of tegenslag. Ons leven kan dan ook donker en uitzichtsloos lijken. We kunnen denken dat het nooit meer beter wordt, dat we nooit meer kunnen genieten. We zitten dan als het ware in een tunnel en kunnen dan niet zien dat er aan het einde weer licht is.

Ik las ergens dat de amandelboom in het voorjaar als een van de eerste bomen in bloei staat. Dit staat voor het aanbreken van de lente, begin van nieuw leven. Het zal niet altijd zo blijven als het nu misschien is. Ik put hier hoop uit. Soms lijkt het niets meer te worden, maar toch is er diep van binnen leven en kracht gebleven. Het leven gaat door en verandert. Niet altijd gaat dit vanzelf en alleen. Soms is er meer nodig dat kan helpen bij dit proces. Dat is vaak niet makkelijk, we moeten er dwars doorheen. We kennen allemaal in ons leven wel het winterseizoen, deze kunnen we niet skippen. In een paar regels vat ik het samen:

Hoe winters nu ook

Het landschap lijkt dor

Maar in de aarde is alles klaar

Als straks met het voorjaar

In de stralen van de zon

Alles weer tot leven komt